تماس!

پالتوی خاکستریش روی دسته‌ی مبل جا خوش کرده.پشت پرده‌های ضخیم خاکستری، زندگی شلوغ و پرهیاهو جریان دارد، این جا اما، در این به اصطلاح خانه، سکوت آزار دهنده است و سنگین..سکوت هم چون مهمانی غریب و نا‌آشنا روی صندلی لم داده و با سایه‌ی سیاهش بر سرمان سنگینی می‌کند.شاید بخار چای تنها حرکت ملموس اتاق باشد.می‌گوید: چیزی بگو! 

می‌گویم: نمی‌دانم!دروغ می‌گویم.خوب هم می‌دانم. دلم می‌خواهد بگویم چه خوب بود اگر همین الان پالتوی خاکستری ات را از روی دسته‌ی مبل بر می‌داشتی، چای را خورده نخورده بلند می شدی و از همین دری که سال ها بود رو به ازدحام کر کننده‌ی خیابان بسته بود بیرون می‌رفتی، آن قدر تند و پرشتاب که پاکت سیگارت روی میز جایی کنار دست‌های سیاه سکوت جا می‌ماند....