پریشان گویی های دم پاییزی!

بابا اومده بود دیدنم.سه ماهی می شد تهرون بودم. اومده بود جلوی در خوابگاه.ساعت ۹ صبح بود.با هم رفتیم بیرون.از ۱۶ آذر سلانه سلانه پیاده گز کردیم سمت میدون فردوسی. اولین بارم بود می رفتم اون طرفا.با چشمای متعجب و خیره تهرونو کشف می کردم.شلوغی و ازدحام اول صبح خیابونای قدیمی و ویترین های عتیقه فروشی ها رو می بلعیدم و خوابم کم کم زیر آفتاب نیمه جون پاییز می پرید.

معذب بودم.تا به حال این قدر با بابا تنها نشده بودم.من کم حرف.بابا کم حرف تر از من.حرفی نداشتیم به هم بزنیم.همون موقع هاش هم که تو خونه بودیم کلن با هم حرف نمی زدیم.نه من با مامان.نه مامان با من.نه بابا با من.نه بابا با مامان.نه من با علیرضا.نه مریم با من.نه من با مریم.شاید بیشتر حرفا رو مریم و مامان به هم می زدند.همین الانشم این جوریه.می میرم زنگ بزنم بهشون.هی به دیوار خیره میشم دنبال حرفم.اما هیچی پیدا نمی کنم که حداقل مدت مکالممون بشه ۵ دیقه که آخرشم نمیشه.بابا هر چند دیقه یه بار می پرسید خب خوبی؟دانشگاه چه طوره؟خوابگاه خوبه؟و من می گفتم آره همه چی خوبه!

بابا اصرار داشت برام چیزی بخره.کلن دستش به خریده همیشه.نمی دونم چنین آدمی چه طور دووم آورد اون همه بیکاری و بی پولی رو که هیچی نمی تونست برا ما بخره.سخته واسه مردی که همیشه دست پر می اومد خونه یهو تو دستاش هیچی نباشه.من هیچی دلم نمی خواست.کلن هیچ وقت هیچ چی دلم نمی خواد.هوس نمی کنم خیلی!بابا اصرار می کرد و من نمی خواستم به اون صورت تکیده و زود پیر شده هی بگم نه!دلم می سوخت براش.یعنی همیشه دلم می سوزه براش.همیشه بیشتر از این که دوستش داشته باشم حس ترحم و دلسوزی دارم نسبت بهش.ترحم نسبت به مردی که سنگینی بار تموم اشتباهاتش رو دوشمون سنگینی می کنه حتا الان...

بابا اصرار می کرد و من یهو چشمم افتاد به خرمالو های رسیده ی دست فروش کنار میدون.گفتم خرمالو.بابا تعجب کرد.می دونست من خیلی خرمالو دوست ندارم. خرمالو هیچ وقت میوه ی مورد علاقه ی من نبوده..الانشم نیست..گفتم خب هوس کردم یهو!بابا گفت آخ قربون دلت برم توت فرنگی من!بابا همیشه منو به اسم یه میوه صدا می کنه..بچه تر که بودم می گفت هلو!هلوی پوست کنده!حالا میگه توت فرنگی...برام ۲ کیلو خرمالو خرید.رسیده بودند و درشت.دست می زدی بهشون فرو می رفتند!برگشتیم دم خوابگاه.بابا رفت ترمینال.من اومدم بالا.خرمالو ها رو شستم و نشستم رو تختم.خرمالو رو از وسط وا کردم و خوردم.منتظر بودم دهنم جمع شه!نشد..بچه که بودم یه بار خرمالو خوردم.توی دهنم جمع شد..انگار که پرزای دهنم خشک شده باشه..واسه همین بدم اومد..این بار جمع نشد.چرا؟نمی دونم خب!

حالا آخر این خاطره چی میشه؟هیچی بابا برگشت شهرستان و من نشستم تموم اون خرمالوها رو خوردم تا گریه نکنم!حالا تو هی بگو که بابات اومده دیدنت و واسه ات خرمالو خریده!این کجاش گریه داره؟منم میگم نمی دونم.اصلن چرا این خاطره رو تعریف کردم؟بازم میگم نمی دونم!